Odtworzanie osteobiografii poległych żołnierzy, których szczątki podjęto z pola bitwy w rejonie Rawki i Bzury, to kolejny ukończony etap badań
“Odtworzenie osteobiografii, czyli historii życia zapisanej na materiale kostnym, to zasadniczy cel jaki towarzyszy badaniom antropologicznym. W kontekście badań serii szkieletowych w oparciu o osteobiografie pojedynczych zmarłych możliwe jest wnioskowanie na temat warunków życia i bytowania całej grupy. Jakość uzyskanej informacji, a więc stopień dokładności zrekonstruowanej historii życia, zależy znacząco od stanu zachowania materiału szkieletowego. Im gorzej jest on zachowany tym mniejszy ładunek informacyjny z sobą niesie.
Szczątki żołnierzy poległych w czasie działań wojennych 1914-1915 na Równinie Łowicko- Błońskiej podjęte w toku projektu APP, charakteryzowały się znacznym stopniem fragmentacji. Taki stan rzeczy jest najpewniej rezultatem specyfiki prowadzenia działań zbrojnych w latach 1914-1915 na terenie objętym badaniami, sposobu depozycji szczątków, charakteru miejsc w których spoczęli polegli i złożonych procesów podepozycyjnych
-te zdania stanowią element rozdziału w którym zawarto wnioski na temat wybranego, szczególnego zbioru, który pozwolił na dokładne określenie osteobiografii. Autorki zauważają, że “nawet dla rozfragmentowanych szczątków poległych w latach 1914-1915 na Równinie Łowicko-Błońskiej możliwe było przynajmniej częściowe jej odtworzenie” (za: M. Marchewka 2021).
Kontekst depozycji szczątków żołnierzy poległych w czasie walk 1914-1915 w rejonie Rawki i Bzury, okolice wsi Joachimów Mogiły, Puszcza Bolimowska, gm. Bolimów (fot. A. Zalewska).
“Sumaryczny obraz żołnierza poległego w tych walkach, jaki rysuje się w oparciu o wyniki zgromadzone w oparciu o fragmentarycznie zachowane kości, to mężczyzna, między 20. a 30. rokiem życia. Nie był wysoki, miał niespełna 170 cm. (…)”
Pomimo, że uzyskany w wyniku analiz antropologicznych rozfragmentowanych szczątków kostnych obraz, nie jest tak wyraźny jak w przypadku osteobiografii rekonstruowanych w oparciu o kompletnie zachowane szkielety, to analizowane szczątki, dzięki wynikom pogłębionych badań “nie są już jedynie „bezimienną plamą” na kartach historii ponieważ zyskał profil biologiczny” (za: M. Marchewka 2021).
Więcej na ten temat będzie można się dowiedzieć z rozdziału pt. “Charakterystyka szczątków kostnych żołnierzy poległych w toku działań zbrojnych w latach 1914-1915 i zadokumentowanych w ramach badań z zakresu archeologii frontu wschodniego na Równinie Łowicko-Błońskiej. Podsumowanie” autorstwa Justyny Marchewki i Anny Szarlip-Myśliwiec, który stanowi element publikacji pt. Archeologia Frontu Wschodniego jako wyzwanie (red. A.I. Zalewska 2021).
OSTEOBIOGRAFIA – czyli historia życia zapisana w materiale kostnym, lub biografia człowieka odczytana z kości. Jest to jedno z podejść badawczych w bioarcheologii oraz antropologii człowieka, które ma ogromny potencjał.
Osteobiografie są elementem osteoarcheologii.
Nasze badania prowadzone są w ramach projektu pt. Archeologia Frontu Wschodniego Wielkiej Wojny i dziedzictwo konfliktów zbrojnych jako wyzwanie”. Jest to element zadania realizowanego ze środków pozostających w dyspozycji ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
OCHRONA ZABYTKÓW ARCHEOLOGICZNYCH 2020.
Numer zadania: 4445/20/FPK/NID
Okres realizacji: 2020 – 2021 (w trakcie realizacji)
Realizacja zadania / Kierownik projektu: prof UMCS dr hab Anna I. Zalewska
